Description

Dhan Kaur Johal came to Canada in 1923 from Jandiala, Punjab. She came via Calcutta, Singapore, and Hong Kong. She stayed three days in Hong Kong awaiting the boat to Canada. There were only four other Indian women in Canada when she arrived. The first woman came with her children in 1914. There was a woman who came earlier that was sent back to Hong Kong because men immigrants weren’t allowed to bring their families. Her husband fought the case for three years from Hong Kong. Gradually more Indian women came to Canada.

Indian women were not allowed to wear traditional clothing so she bought western style clothes from Japan and she put them on before landing in Vancouver. Initially the omwen did not like the new style of clothes but later they got used to it and wore traditional clothes just for going to Gurdwara [temple]. If Indian women left the house in traditional clothes, white people thought they were wearing nightgowns. Later on they found out that it is traditional Indian dress.

In 1930 the economic condition turned very bad. Wages were 10¢ per hour. They had their own trucking business but their business also had setbacks. Many families went back to India but nobody took welfare which was considered bad in the community. Everybody helped each other. During the war food tickets were given out. Each community took the kind of food they liked on those tickets.

After war Indo-Canadians got voting rights, the union was formed and wages were increased. Initially people were afraid of joining union as sometimes they were fired for doing so, but once the union got strong every one joined and people got the benefit of equal wages. When the Japanese were uprooted, Indian people purchased their houses. Before that people were not allowed to purchase houses and had to rent. Rent was $8-10 per month. They bought a new house on 2nd Avenue for $4,000. Very few people had cars. Indian people owned mills such as the Kapoors, Mayo, and their own mill. Most of the people worked in the mills and lived in cookhouses. The salary of the cook was made up by each person contributing $2 to the cookhouse. A few Indian women also worked as cooks in the cookhouses.

The women didn’t work outside the home, so they passed their time together, cooking, or going out. She cooked on a wood stove for more than 15 years. In 1943 she cooked food on a heater. One Indian person used to check the houses for cleanliness. She learned how to drive soon and could take her friends to the beach. She had no formal education but learned English from the white boys in six months. In 1939 they started having radios, but the programs were in English. During the Olympics games television came. After 1969 women started to hold jobs. She also worked for one year in Canada.

Her four children were all born in Canada. The first marriage in the Indian community was solemnized in Kamloops and her daughter’s marriage was the first one in Vancouver. Marriages were held in homes. Later on the committee of Gurdwara insisted wedding be held in the Gurdwara but the feast was held at home.

Most Indian people came after Canada increased the [immigration] quota. Then the quota was decreased. When visitors were allowed to come, more people came. In 1969 she went back for her son’s marriage in India and lived there for 6 years. No visa was required at that time. They have land in their village. Everybody planned to earn money and go back. They purchased land in Punjab with the money earned in Canada. They never thought they would settle permanently in Canada.

There was a store that served the Indian community on 2nd Avenue in Vancouver, which closed after the death of its owner. At the time of the partition in India in 1947 all the Indians were living together peacefully in Canada. Muslims and Hindus also used to go to Gurdwara. There was no regional differentiation among the people from different places in Punjab, such as Malwa, Doaba and Majha.

Gurdwaras were at Vancouver, mill side, Victoria, New Westminster. Gurdwara of mill side was built by a white people. Once that Gurdwara burned down but the white people rebuilt it. After the mill closed down that Gurdwara was removed from there. In 1924 a Jatha from the Vancouver Gurdwara went to Punjab to participate in Jaito’s Jatha. Every Sunday Kirtan [singing of hymns] were held in the Gurdwara. Initially men cooked the langar [free community kitchen] in the Gurdwara as there weren’t women. When the women came they took charge of langar. People sent money for Doaba Sudhar, Malwa Sudhar [local development programs] in Punjab.

Many people brought nephews and friends children to Canada claiming they were their children, but the Canadian Government saw them as illegal immigrants and ordered them deported. The community contributed money to fight their case. Pandia fought their case and as a result about 300 people were permitted to stay.

Her children did not face any problems in school. The teachers were very good. Now her grandchildren also speak Punjabi., Dhan Kaur Johal est arrivée au Canada en 1923, de Jandiala, au Punjab. Elle a voyagé via Calcutta, Singapore et Hong Kong. Elle est demeurée trois jours à Hong Kong avant de prendre le navire qui l’amènerait au Canada. Il n’y avait que quatre Indiennes au Canada lorsqu’elle est arrivée. La première femme est arrivée en 1914 avec ses enfants. Une autre Indienne est venue auparavant, mais elle fut renvoyée à Hong Kong parce que les hommes immigrants ne pouvaient pas amener leur famille. Son mari s’est battu en cour pendant trois ans, à Hong Kong. Graduellement, on a permis aux femmes indiennes de venir au Canada.

Les Indiennes ne pouvaient pas porter les vêtements indiens traditionnels, alors elle a dû acheter des vêtements occidentaux au Japon qu’elle a enfilés avant d’arriver à Vancouver. Au début, les Indiennes n’aimaient pas le nouveau style de vêtements, mais elles s’y sont habitué et elles ne portaient les vêtements traditionnels que pour aller au Gurdwara [temple]. Si les femmes indiennes quittaient la maison en portant des vêtements traditionnels, les Blancs croyaient qu’elles étaient en pyjama. Par la suite, ils ont compris qu’il s’agissait de vêtements indiens traditionnels.

En 1930, les conditions économiques sont devenues très difficiles. Les gens gagnaient 0,10$ de l’heure. Ils possédaient leur entreprise de camionnage, mais ils ont connu des difficultés. Plusieurs familles sont retournées aux Indes, mais personne n’a accepté l’aide sociale parce que cela était mal vu dans la communauté, où tous les membres s’entraidaient. Pendant la guerre, le gouvernement a distribué des coupons d’alimentation. Chaque communauté achetait les aliments qu’elle aimait avec ces coupons.

Après la guerre, les indo-canadiens ont obtenu le droit de vote, on a formé un syndicat et les salaires ont augmenté. Au début, les gens avaient peur de se joindre au syndicat car parfois, ils étaient congédiés pour cette raison. Mais lorsque le syndicat est devenu fort, tous sont devenus membres et ils ont pu profiter de l’équité salariale. Lorsque les Japonais furent retirés, les Indiens ont acheté leurs maisons. Auparavant, les gens ne pouvaient pas acheter une maison alors ils devaient louer. Les loyers étaient de l’ordre de 8$-10$ par mois. Ils ont acheté une maison neuve sur la 2e Avenue pour 4000$. Très peu de gens possédaient une voiture. Certains Indiens comme Kapoors et Mayo possédaient leur propre scierie. La plupart des gens travaillaient dans les scieries et habitaient dans les cuisines de chantier. Le salaire du cuisinier était payé par les travailleurs : chacun versait 2$. Quelques Indiennes étaient cuisinières dans les cuisines communes.

Les femmes ne travaillaient pas hors du foyer, alors elles passaient leur temps ensemble à cuisiner ou à se promener. Elle a cuisiné sur un poêle à bois pendant plus de 15 ans. En 1943, elle cuisinait sur un réchaud. Une personne d’origine indienne inspectait les maisons pour s’assurer qu’elles étaient propres. Elle a appris à conduire très tôt et elle conduisait ses copines à la plage. Elle n’était pas éduquée, mais elle a appris l’anglais avec les garçons blancs en six mois. En 1939, ils ont acheté une radio mais les émissions étaient en anglais. La télévision est arrivée pendant les Jeux olympiques. Après 1969, les femmes ont commencé à intégrer le marché du travail. Elle a travaillé pendant une année au Canada.

Ses quatre enfants sont nés au Canada. Le premier mariage de la communauté indienne fut solennisé à Kamloops. Le mariage de sa fille fut le premier à être célébré à Vancouver. Les gens se mariaient dans les maisons. Par la suite, le comité du Gurdwara a insisté pour que l’on célèbre le mariage au temple, suivi d’un banquet à la maison.

La plupart des Indiens sont arrivés après que le Canada ait augmenté le quota [d’immigration]. Ce dernier a ensuite été réduit. Lorsqu’on a permis aux visiteurs de venir au Canada, d’autres Indiens sont venus. En 1969, elle est allée aux Indes pour le mariage de son fils et elle y a habité pendant 6 ans. Les visas n’étaient pas exigés à l’époque. Ils possèdent des terres dans son village. Tout le monde prévoyait gagner de l’argent, puis retourner aux Indes. Ils ont acheté des terres au Punjab avec l’argent gagné au Canada. Ils n’ont jamais songé à s’établir au Canada de façon permanente.

Il y avait un magasin qui desservait la communauté indienne sur la 2e Avenue, à Vancouver. Ce dernier a fermé ses portes après la mort du propriétaire. À l’époque de la partition aux Indes, en 1947, tous les indo-canadiens vivaient en harmonie. Les Musulmans et les Hindous fréquentaient aussi le Gurdwara. Il n’existait pas de différentiation régionale parmi les gens des différentes régions du Punjab, comme Malwa, Doaba et Majha.

Il y avait des Gurdwaras à Vancouver, sur le site de la scierie, à Victoria et à New Westminster. Le Gurdwara du site de la scierie fut bâti par une personne blanche. Ce dernier a brûlé, mais il fut rebâti par des Blancs. Après la fermeture de la scierie, le Gurdwara fut démoli. En 1924, un Jatha du Gurdwara de Vancouver est allé au Punjab pour participer au Jatha de Jaito. Tous les dimanches de Kirtan [chant d’hymnes] avaient lieu au Gurdwara. Au début, les hommes préparaient le langar [cuisine communautaire gratuite] au Gurdwara, car il n’y avait pas de femmes. Quand les femmes sont arrivées, elles ont pris en charge la préparation du langar. Les gens envoyaient de l’argent pour le Doaba Sudhar et le Malwa Sudhar [programmes de développement locaux] au Punjab.

Plusieurs ont fait venir leurs neveux et les enfants de leurs amis au Canada en prétendant qu’il s’agissait de leurs enfants. Mais le gouvernement canadien les a considérés comme des immigrants illégaux et il a ordonné leur expulsion. La communauté a versé de l’argent pour défendre leur cause. Pandia a participé à la cause et 300 personnes ont pu rester.

Ses enfants n’ont pas connu de difficultés à l’école. Les enseignants étaient très aimables. Ses petits-enfants parlent aussi le Punjabi., ਧੰਨ ਕੌਰ ਜੌਹਲ 1923 ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਜੰਡਿਆਲੇ ਤੋਂ ਕੈਨੇਡਾ ਆਏ ਸਨ। ਉਹ ਕਲਕੱਤੇ, ਸਿੰਘਾਪੁਰ, ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਦੇ ਰਸਤਿਓਂ ਆਏ ਸਨ। ਉਹ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀਆਂ ਸਿਰਫ ਚਾਰ ਔਰਤਾਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਔਰਤ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ 1914 ਵਿਚ ਆਈ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਸਨੂੰ ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਵਾਪਿਸ ਭੇਜ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਪਰਿਵਾਰ ਕੈਨੇਡਾ ਲਿਆਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਤਕ ਹਾਗ ਕਾਂਗ ਤੋਂ ਕੇਸ ਲੜਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਧੰਨ ਕੌਰ ਦੇ ਆਉਣ ਸਮੇਂ ਦੂਜੇ ਐਵਨਿਊ ਉਤੇ ਸਿਰਫ ਚਾਰ ਔਰਤਾਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਰਕੇ ਬਾਦ ਵਿਚ ਹੋਰ ਔਰਤਾਂ ਕੈਨੇਡਾ ਆ ਗਈਆਂ।

ਇੰਡੀਅਨ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਰਵਾਇਤੀ ਕਪੜੇ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣ ਦਿਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਧੰਨ ਕੌਰ ਨੇ ਪੱਛਮੀ ਸਟਾਇਲ ਦੇ ਕਪੜੇ ਜਾਪਾਨ ਤੋਂ ਹੀ ਖਰੀਦ ਲਏ ਸਨ। ਵੈਨਕੂਵਰ ਉਤਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ੳਨਾਂ ਨੇ ਨਵੇਂ ਸਟਾਈਲ ਦੇ ਕਪੜੇ ਪਾ ਲਏ ਸਨ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਨਵੀਂ ਤਰਾਂ ਦੇ ਕਪੜੇ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਲਗਦੇ ਸਨ ਪਰ ਬਾਦ ਵਿਚ ਉਹ ਉਨਾਂ ਕਪੜਿਆਂ ਨੂੰ ਪਸੰਦ ਕਰਨ ਲਗ ਪਈਆਂ ਸਨ। ਰਵਾਇਤੀ ਕਪੜੇ ਬਾਦ ਵਿਚ ਉਹ ਸਿਰਫ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਣ ਲਗਿਆਂ ਪਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੋਈ ਆਪਣੀ ਔਰਤ ਰਵਾਇਤੀ ਕਪੜਿਆਂ ਵਿਚ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਇਥੋਂ ਦੇ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਸੋਚਦੇ ਸਨ ਕਿ ਇਹ ਔਰਤਾਂ ਆਪਣੇ ਸੌਣ ਵਾਲੇ ਕਪੜਿਆਂ ਵਿਚ ਹੀ ਬਾਹਰ ਆ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਰ ਬਾਦ ਵਿਚ ਜਾ ਕੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਇਹ ਤਾਂ ਇੰਡੀਅਨ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਡ੍ਰੈਸ ਹੈ।

1930 ਵਿਚ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਆਰਥਿਕ ਹਾਲਤ ਬਹੁਤ ਖਰਾਬ ਸੀ । ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਨਖਾਹ 10 ਸੈਂਟ ਫੀ ਘੰਟਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਧੰਨ ਕੌਰ ਦੇ ਪਤੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਟੱਰਕਾਂ ਦਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸੀ ਪਰ ਉਨਾਂ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰ ਉਤੇ ਵੀ ਆਰਥਿਕ ਤੰਗੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਅਸਰ ਪਿਆ ਸੀ। ਕਈ ਪਰਿਵਾਰ ਤਾਂ ਵਾਪਿਸ ਇੰਡੀਆ ਚਲੇ ਗਏ ਪਰ ਇਥੇ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਵਿਚੋਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਤੋਂ ਵੈਲਫੇਅਰ ਨਹੀਂ ਲਿਆ। ਵੈਲਫੇਅਰ ਲੈਣਾ ਆਪਣਾ ਭਾਈਚਾਰਾ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੇ ਆਪਸ ਵਿਚ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਮਦਦ ਕੀਤੀ। ਵਡੀ ਜੰਗ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਖਾਣ ਲਈ ਟਿਕਟਾਂ ਦਿਤੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਇਥੋਂ ਦੇ ਹਰ ਇਕ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਲੋਕ ਉਨਾਂ ਟਿਕਟਾਂ ਉਤੇ ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦਾ ਖਾਣਾ ਲੈ ਲੈਂਦੇ ਸਨ।

ਜੰਗ ਤੋਂ ਬਾਦ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵੋਟ ਪਾਣ ਦੇ ਆਪਣੇ ਹੱਕ ਮਿਲੇ, ਯੁਨੀਅਨ ਬਣ ਗਈ ਅਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਵੀ ਵਧ ਗਈ। ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਲੋਕ ਯੁਨੀਅਨ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਡਰਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਅਜਿਹੇ ਵਰਕਰਾਂ ਨੂੰ ਕੰਮ ਤੋਂ ਕਢ ਦਿਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਪਰ ਜਦੋਂ ਯੁਨੀਅਨ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਹਰ ਇਕ ਵਰਕਰ ਯੁਨੀਅਨ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਮਿਲਣ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਜਦੋਂ ਜਾਪਾਨੀ ਉਜਾੜ ਦਿਤੇ ਗਏ, ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਦ ਇੰਡੀਅਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੇ ਘਰ ਖਰੀਦਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ। ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਘਰ ਖਰੀਦਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤਕ ਲੋਕ ਕਿਰਾਇਆਂ ਉਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਰਹੇ। ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਦਾ ਕਿਰਾਇਆ 8-10 ਡਾਲਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਧੰਨ ਕੌਰ ਹੁਰਾਂ ਨੇ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵਿਚ ਦੂਜੇ ਐਵਨਿਊ ਉਤੇ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਡਾਲਰ ਦਾ ਨਵਾਂ ਘਰ ਖਰੀਦਿਆ। ਬਹੁਤ ਘਟ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਕਾਰਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਆਪਣੇ ਕੁਝ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲਕੜੀ ਦੀਆਂ ਮਿੱਲਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ ਜਿਵੇਂ ਕਪੂਰ ਸਾੱਅ ਮਿੱਲ, ਮਿਓ ਸਾੱਅ ਮਿੱਲ ਅਤੇ ਜੌਹਲ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਵੀ ਆਪਣੀ ਮਿੱਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਲੋਕ ਮਿੱਲਾਂ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਕੁੱਕ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਰਿਹਾ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਕੁੱਕ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਲਈ ਕੁੱਕ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਹਰ ਇਕ ਬੰਦੇ ਤੋਂ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਦੋ ਡਾਲਰ ਲਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਕੁੱਕ ਹਾਉਸ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਕੁਝ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਵਰਕਰਾਂ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ।

ਔਰਤਾਂ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਹ ਆਪਣਾ ਸਮਾਂ ਇਕ ਦੂਜੀ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਬਾਤਾਂ ਕਰਕੇ, ਰੋਟੀ ਪਾਣੀ ਬਣਾ ਕੇ ਅਤੇ ਜਾਂ ਬਾਹਰ ਜਾ ਕੇ ਘੁੰਮ ਫਿਰ ਕੇ ਬਿਤਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਧੰਨ ਕੌਰ ਨੇ 15 ਤੋਂ ਵੀ ਵਧ ਸਾਲ ਤਕ ਲਕੜਾਂ ਦੀ ਅੱਗ ਉਤੇ ਰੋਟੀ ਬਣਾਈ ਹੈ । 1943 ਵਿਚ ਉਸਨੇ ਹੀਟਰ ਉਤੇ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਖਾਣਾ ਬਣਾਇਆ। ਆਪਣੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਸਾਫ ਸਫਾਈ ਲਈ ਘਰਾਂ ਦੀ ਚੈਕਿੰਗ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਧੰਨ ਕੌਰ ਨੇ ਬਹੁਤ ਛੇਤੀ ਕਾਰ ਚਲਾਉਣੀ ਸਿਖ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਸਹੇਲੀਆਂ ਨੂੰ ਕਾਰ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਕੇ ਬੀਚ ਉਤੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਉਹ ਅਨਪੜ ਸੀ ਪਰ ਗੋਰੇ ਲੜਕਿਆਂ ਕੋਲੋਂ 6 ਮਹੀਨਿਆਂ ਵਿਚ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਸਿਖ ਲਈ। ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਰੇਡੀਓ 1939 ਵਿਚ ਆਏ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਘਟ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲ ਰੇਡੀਓ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਰੇਡੀਓ ਉਤੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਵਿਚ ਆਉਂਦੇ ਸਨ। ਓਲੰਪਿਕ ਖੇਡਾਂ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਟੈਲੀਵੀਜ਼ਨ ਆਏ ਸਨ। 1969 ਤੋਂ ਬਾਦ ਇੰਡੀਅਨ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ। ਧੰਨ ਕੌਰ ਨੇ ਵੀ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਇਕ ਸਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਸੀ।

ਧੰਨ ਕੌਰ ਦੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚੇ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਹਨ। ਇੰਡੀਅਨ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹ ਕੈਮਲੂਪਸ ਵਿਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵਿਚ ਧੰਨ ਕੌਰ ਦੀ ਲੜਕੀ ਦਾ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਚ ਪਹਿਲਾ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਆਹ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਬਾਦ ਵਿਚ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੀ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਜੋਰ ਪਾਏ ਜਾਣ ਉਤੇ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆ ਵਿਚ ਵਿਆਹ ਹੋਣ ਲਗ ਪਏ ਪਰ ਵਿਆਹ ਦੀ ਰੋਟੀ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।

ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਕੋਟਾ ਖੁੱਲਣ ੳਪਰੰਤ ਆਏ। ਬਾਦ ਵਿਚ ਕੋਟਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਫਿਰ ਵਿਜ਼ੀਟਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਸ ਵੇਲੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਕੈਨੇਡਾ ਆਏ ਸਨ। 1969 ਵਿਚ ਧੰਨ ਕੌਰ ਆਪਣੇ ਲੜਕੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰਨ ਲਈ ਭਾਰਤ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਉਥੇ ਉਦੋਂ ਛੇ ਸਾਲ ਤਕ ਰਹੀ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਵੀਜ਼ੇ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਉਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਹੈ। ਹਰ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰ ਸੀ ਕਿ ਪੈਸਾ ਕਮਾ ਕੇ ਵਾਪਿਸ ਭਾਰਤ ਚਲੇ ਜਾਵਾਂਗੇ। ਉਨਾਂ ਨੇ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਕਮਾਏ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਜ਼ਮੀਨ ਖਰੀਦੀ ਅਤੇ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਸੈਟਲ ਹੋਣ ਦਾ ਕਦੀ ਨਹੀਂ ਸੋਚਿਆ ਸੀ। ਭਾਰਤੀ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦਾ ਇਕ ਸਟੋਰ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵਿਚ ਦੂਜੇ ਐਵਨਿਊ ੳਤੇ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਿਹੜਾ ਸਟੋਰ ਦੇ ਮਾਲਿਕ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਦ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ।

1947 ਵਿਚ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੀ ਵੰਡ ਸਮੇਂ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਲੋਕ ਅਮਨ-ਸ਼ਾਂਤੀ ਨਾਲ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ। ਸਿੱਖਾਂ ਤੋਂ ਅਲਾਵਾ ਮੁਸਲਮਾਨ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਮਲਵਈ, ਦੁਆਬੀਆ ਜਾਂ ਮਝੇਲ ਵਰਗੇ ਇਲਾਕਾਈ ਭੇਦ-ਭਾਵ ਨਹੀਂ ਸਨ।

ਉਸ ਵੇਲੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਵੈਨਕੂਵਰ, ਮਿੱਲ ਸਾਈਡ, ਨਿਉ ਵੈਸਟਮਿਨਸਟਰ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਮਿੱਲ ਸਾਈਡ ਵਾਲਾ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਇਕ ਗੋਰੇ ਨੇ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। ਇਕ ਵਾਰ ਉਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸੜ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਗੋਰੇ ਨੇ ਫਿਰ ਉਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ। ਮਿੱਲ ਸਾਈਡ ਵਾਲੀ ਮਿੱਲ ਟੁੱਟ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਉਹ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਉਥੋਂ ਹਟਾਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। 1924 ਵਿਚ ਵੈਨਕੂਵਰ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਤੋਂ ਇਕ ਜੱਥਾ ਜੈਤੋ ਦੇ ਜੱਥੇ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣ ਲਈ ਗਿਆ ਸੀ। ਇਥੋਂ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਿਆਂ ਵਿਚ ਹਰ ਐਤਵਾਰ ਕੀਰਤਨ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਦੀਵਾਨ ਲਗਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਹਰ ਕੋਈ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਰੂਰ ਜਾਂਦਾ ਸੀ । ਸ਼ੁਰੂ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਵਿਚ ਲੰਗਰ ਆਦਮੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਔਰਤ ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਬਾਦ ਵਿਚ ਔਰਤਾਂ ਨੇ ਲੰਗਰ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਕੰਮ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ। ਲੋਕ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਦੁਆਬਾ ਸੁਧਾਰ, ਮਾਲਵਾ ਸੁਧਾਰ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਲਈ ਪੈਸੇ ਭੇਜਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ।

ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਤੀਜੇ, ਭਾਣਜੇ, ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਕਾਗਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਆਪਨੂੰ ਉਨਾਂ ਦੇ ਪਿਓ ਦਸ ਕੇ ਮੰਗਾਏ ਸਨ ਪਰ ਕੈਨੇਡਾ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਗੈਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਦਸਦਿਆਂ ਵਾਪਿਸ ਭੇਜਣ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੇ ਦਿਤੇ ਸਨ। ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਉਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਮਦਦ ਵਾਸਤੇ ਪੈਸੇ ਦਿਤੇ। ਪਾਂਡੀਆ ਨੇ ਉਨਾਂ ਦਾ ਕੇਸ ਲੜਿਆ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ ਕੋਈ 300 ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਰਹਿਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ।

ਧੰਨ ਕੌਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਕੋਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਆਈ, ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਟੀਚਰਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀਆਂ ਸਨ। ਅਜ ਉਸਦੇ ਪੋਤੇ ਪੋਤੀਆਂ ਵੀ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲਦੇ ਹਨ ।