You are here
Kehar Singh Kailey
Description
Kehar Singh Kailey came to Seattle at the age of 19 in 1912. He came along with Imanat Ali Khan. He came from Manila where he lived for 3 months. He had £1 in his pocket and Imanat Ali Khan had £5 when they arrived in Seattle. In Seattle persons having £5 were allowed to land. So first Imanat Ali Khan landed, then he managed to get money for Kehar Singh to land.
In America he had to wear a hat [like American men did] and was not treated well. An interpreter named Hopkinson from Vancouver came to Seattle. Hopkinson’s mother was Punjabi so he knew Punjabi. Hopkinson insisted Kailey to come to Canada but he refused as he wanted to go to America. He worked for 20¢ an hour in a mill. At the side of a river they made small rooms for living. In 1914 at the time of the War, the manager of the mill had rooms built for them in which 4 people lived collectively. After returning from work they cooked food for themselves, but when they accumulated some money they hired a cook. They deposited money in the bank and sent money home to Punjab.
From the mill he joined the US Army in 1917. After 21 days on a ship they reached France. He was able to speak English but the only person from India in that group. He was asked to join the war but he first asked for citizenship. On that basis the judge granted citizenship to him. Citizenship was granted only to well educated people, but later on citizenship was taken back from all of them. One Sikh person was not given citizenship because he wore a turban. He fought a case for it and got citizenship. German forces captured people and asked them who they were. For non-Americans, the government was not concerned, but if the person was an American citizen then the American government had to made arrangements to get them released.
In 1922 people from India fought a case in Washington for citizenship. The judge asked them if they are from best race. They were told that citizenship will be given only to white people. Non-white people lost the case and all the lands of non-white people were taken away.
In California in 1912 people of Ghadar party were fighting for India’s independence. In Canada the Gurdwara [temple] was in Vancouver. In 1913 Ghadar party members went to the Astoria mills and gave lectures to the workers. Hindu and Muslim people were not eating together so they lectured on equality and unity. In the mills Ghadar party societies were made. Sikh people were in majority, but the Muslims also joined the Ghadar party. In the mean time a paper Ghadar Di Gunj [“Echoes of Mutiny”] was published and was very popular; they even sent copies to India.
A 17-year-old called Kartar Singh Sarabha was also working in his mill. He had finished 10th grade and came to Astoria in 1912 for further studies, but returned to India in 1914. When he left to go back to India everybody didn’t want him to go. He was killed in India. Another person from Sarabha also went with Kartar Singh but his whereabouts were not known. Sohan Singh Bhakna also lived in America.
In the 1930s people were not allowed to come to Canada because of the Depression. By selling a vehicle full of wood they managed to get food for a day. Banks were closed and nobody was allowed to withdraw money from banks. People were given $3 a week for food. The economic situation remained bad until 1934. All the mills were shut down so the workers were idle due to the Depression in both countries.
In 1912 a family from the Indian community came to Canada, but was returned to Hong Kong because families weren’t allowed to stay. They fought the case from Hong Kong and came to Canada. People were not allowed to purchase land, they didn’t have equal rights, and they were called Hindus even though most of them were Sikhs. The whole community did very hard work day and night and was very courageous.
About 250-300 persons were living illegally because they were brought in as if they were sons by another immigrant who wasn’t really their father. The Canadian government gave a deportation order for them. Then Pandia and other people worked to make them legal in Canada. In 1936 he came to Canada and got citizenship. From 1929 to 1936 he lived in America.
In 1922 he went back to India, but he was not allowed to go about freely because he was a member of Ghadar party and was an American citizen. At the police station he was told that being a citizen of America he had to inform the police wherever he went from the village. When coming back to America the police escorted him to Ludhiana [a city in Punjab]. Then from Ludhiana to Calcutta local police escorted him. He married in 1926 and purchased land in his village., Kehar Singh Kailey est arrivé à Seattle à l’âge de 19 ans, en 1912, avec Imanat Ali Khan. Il est venu via Manille, où il est demeuré pendant trois mois. À leur arrivée, Kailey n’avait que 1£ dans ses poches et Imanat Ali Khan, 5£. À Seattle, les gens devaient avoir au moins 5£ pour avoir le droit de s’établir. Imanat Ali Khan fut donc le premier à s’établir, puis il a réussi à trouver de l’argent pour que Kehar Singh puisse avoir le droit d’établissement.
En Amérique, il devait porter un chapeau [comme les hommes américains] et il n’était pas bien traité. Un interprète nommé Hopkinson est venu à Seattle de Vancouver. La mère d’Hopkinson était Punjabi, alors il parlait cette langue. Hopkinson a insisté auprès de Kailey pour qu’il vienne au Canada, mais ce dernier a refusé parce qu’il préférait demeurer aux Etats-Unis. Il a travaillé dans une scierie et il gagnait 0,20$ l’heure. Il y avait des petites chambres à louer près de la rivière. En 1914, pendant la guerre, le directeur de la scierie a fait construire des salles pour eux, partagées par quatre personnes. Lorsqu’il rentrait chez lui, il devait préparer ses propres repas. Mais ils ont accumulé suffisamment d’argent pour embaucher un cuisinier. Ils déposaient leur argent à la banque pour ensuite en envoyer une partie à leur famille au Punjab.
De la scierie, il s’est enrôlé dans l’armée américaine en 1917. Après avoir passé 21 jours sur un navire, il est arrivé en France. Il pouvait parler anglais, mais il était le seul Indien dans le groupe. On lui a demandé de participer à l’effort de guerre, mais il a exigé la citoyenneté américaine d’abord. Le juge lui a accordé la citoyenneté sous ces conditions. Normalement, seules les personnes éduquées pouvait obtenir la citoyenneté, qui leur était ensuite retirée. On a refusé la citoyenneté à un Sikh parce qu’il portait un turban. Il a porté sa cause en justice et obtenu la citoyenneté. Lorsque les forces allemandes capturaient des gens, elles leur demandaient qui ils étaient. Le gouvernement ne s’inquiétait pas des personnes qui n’était pas américaines, mais s’il s’agissait d’un citoyen américain, le gouvernement devait prendre des mesures pour les faire libérer.
En 1922, certains Indiens se sont battus à Washington pour obtenir la citoyenneté. Le juge leur a demandé s’ils appartenaient à la meilleure race. On leur a dit que la citoyenneté n’était accordée qu’aux personnes de race blanche. Les non-Blancs ont perdu leur cause et on leur a retiré leurs terres.
En Californie, en 1912, les gens du parti Ghadar luttaient pour l’indépendance des Indes. Au Canada, le Gurdwara [temple] était situé à Vancouver. En 1913, les membres du parti Ghadar sont allés aux scieries d’Astoria pour s’adresser aux travailleurs. Les Hindous et les Musulmans ne mangeaient pas ensemble, alors on leur a parlé d’égalité et d’unité. On a établi des associations du parti Ghadar dans les scieries. Les Sikhs étaient majoritaires, mais les Musulmans ont également adhéré au parti. À cette époque, on publiait le journal Ghadar Di Gunj [“Echos de mutinerie”] et il connaissait beaucoup de succès; on a même envoyé des copies aux Indes.
Un jeune homme de 17 ans, Kartar Singh Sarabha, travaillait avec lui. Il avait terminé sa 10e année et il était venu à Astoria en 1912 pour poursuivre ses études, mais il est retourné aux Indes en 1914. Personne ne voulait qu’il parte. Il fut tué aux Indes. Une autre personne a accompagné Kartar Singh, mais on ne sait pas ce qu’il est devenu. Sohan Singh Bhakna a également habité aux États-Unis.
Dans les années 1930, les gens ne pouvaient pas venir au Canada en raison de la dépression économique. Il pouvait acheter de la nourriture pour une journée s’il vendait tout le bois de chauffage dans son véhicule. Les banques étaient fermées et personne ne pouvait retirer de l’argent. Les gens recevaient 3$ par semaine pour se nourrir. La situation économique est demeurée très difficile jusqu’à 1934. Toutes les scieries ont fermé leurs portes, alors les travailleurs étaient sans emploi en raison de la dépression dans les deux pays.
En 1912, une famille indienne est venue au Canada mais a dû retourner à Hong Kong parce qu’à cette époque, on ne permettait pas aux familles de rester au Canada. Ils ont porté leur cause en cour à Hong Kong pour venir au Canada. Les gens ne pouvaient pas acheter de terres, ils ne possédaient pas l’égalité des droits et on les appelait « Hindous » même s’ils étaient Sikhs. Toute la communauté travaillait d’arrache-pied jour et nuit; ses membres étaient très courageux.
Environ 250-300 personnes habitaient au pays de façon illégale ; les immigrants faisaient venir des jeunes hommes en prétendant qu’il s’agissait de leurs fils. Le gouvernement canadien a ordonné leur expulsion. Pandia et d’autres personnes ont tenté de légaliser leur situation au Canada. En 1936, il est venu au Canada et il a obtenu la citoyenneté canadienne. De 1929 à 1936, il a habité aux Etats-Unis.
En 1922, il est retourné aux Indes mais il ne pouvait pas se déplacer librement parce qu’il était membre du parti Ghadar et citoyen américain. Au poste de police, on lui a dit qu’en tant que citoyen américain, il devait informer la police chaque fois qu’il quittait son village. À son retour aux Etats-Unis, la police l’a escorté jusqu’à Ludhiana [une ville du Punjab], puis de Ludhiana à Calcutta. Il s’est marié en 1926 et il a acheté une terre dans son village., ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਕੈਲੇ 19 ਸਾਲ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿਚ 1912 ਵਿਚ ਇਮਾਨਤ ਅਲi ਖਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਸੀਏਟਲ ਆਏ ਸਨ। ਉਹ ਮਨੀਲਾ ਰਸਤਿਓਂ ਆਏ ਸਨ ਜਿਥੇ ਉਹ 3 ਮਹੀਨਿਆਂ ਤਕ ਰੁਕੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਸੀਏਟਲ ਪਹੁੰਚੇ ਸਨ ਤਾਂ ਉਨਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਇਕ ਪਾਊਂਡ ਸੀ ਅਤੇ ਇਮਾਨਤ ਅਲੀ ਖਾਨ ਦੇ ਕੋਲ ਪੰਜ ਪਾਊਂਡ ਸਨ। ਜਿਸ ਵਿਅਕਤੀ ਕੋਲ ਪੰਜ ਪਾਊਂਡ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਉਸ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਸੀਏਟਲ ਉਤਰਨ ਦਿਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਇਮਾਨਤ ਅਲੀ ਖਾਨ ਨੇ ਉਤਰ ਕੇ ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਦੇ ਉਤਰਨ ਲਈ ਪੈਸਿਆਂ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕੀਤਾ।
ਅਮਰੀਕਾ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਅਮਰੀਕਨ ਆਦਮੀ ਟੋਪੀ ਪਾਉਂਦੇ ਸਨ ਉਸ ਤਰਾਂ ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਟੋਪੀ ਪਹਿਨਣੀ ਪਈ ਅਤੇ ਉਸ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਵਤੀਰਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਵੈਨਕੂਵਰ ਤੋਂ ਹੌਪਕਿਨਸਨ ਨਾਂ ਦਾ ਦੁਭਾਸ਼ੀਆ ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਹੌਪਕਿਨਸਨ ਦੀ ਮਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸੀ ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਸਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਹੌਪਕਿਨਸਨ ਨੇ ਕੈਲੇ ਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਨਾਂ ਕਰ ਦਿਤੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਅਮਰੀਕਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਨੇ 20 ਸੈਂਟ ਫੀ ਘੰਟੇ ਇਕ ਮਿੱਲ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕੀਤਾ। ਦਰਿਆ ਦੇ ਇਕ ਪਾਸੇ ਉਨਾਂ ਨੇ ਰਹਿਣ ਲਈ ਛੋਟੇ ਕਮਰੇ ਬਣਾ ਲਏ ਸਨ। 1914 ਵਿਚਵਿਸ਼ਵ ਜੰਗ ਦੇ ਸਮੇਂ ਮਿੱਲ ਦੇ ਮੈਨੇਜਰ ਨੇ ਉਨਾਂ ਲਈ ਕਮਰੇ ਬਣਵਾ ਦਿਤੇ ਜਿਸ ਵਿਚ 4-4 ਲੋਕ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕੰਮ ਤੋਂ ਆ ਕੇ ਉਹ ਆਪਣੇ ਲਈ ਖਾਣਾ ਬਣਾਂਦੇ ਸਨ ਪਰ ਜਦੋਂ ਉਨਾਂ ਨੇ ਕੁਝ ਪੈਸਾ ਜੋੜ ਲਿਆ ਤਾਂ ਰੋਟੀ ਬਣਾਨ ਲਈ ਇਕ ਰਸੋਈਆ ਰਖ ਲਿਆ। ਆਪਣਾ ਪੈਸਾ ਉਹ ਬੈਂਕ ਵਿਚ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪੈਸਾ ਭੇਜਦੇ ਸਨ।
ਮਿੱਲ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦਿਆਂ ਉਹ 1917 ਵਿਚ ਅਮਰੀਕੀ ਫੌਜ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਹੋ ਗਏ। ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਵਿਚ 21 ਦਿਨ ਦਾ ਸਫਰ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਉਹ ਫ੍ਰਾਂਸ ਪਹੁੰਚੇ ਸਨ। ਉਹ ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲ ਲੈਂਦੇ ਸਨ ਪਰ ਉਸ ਗਰੁਪ ਵਿਚ ਉਹ ਇਕੋ ਇਕ ਭਾਰਤੀ ਸਨ। ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਜੰਗ ਲਈ ਭਰਤੀ ਹੋਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਨਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਦੇਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਇਸ ਅਧਾਰ ਉਤੇ ਜੱਜ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਦੇ ਦਿਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਬਹੁਤ ਪੜ੍ਹੇ ਲਿਖੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਬਾਦ ਵਿਚ ਸਾਰਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸਿਟੀਜਲਨਸ਼ਿਪ ਵਾਪਿਸ ਲੈ ਲਈ ਗਈ ਸੀ। ਇਕ ਸਿੱਖ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਨਹੀਂ ਦਿਤੀ ਸੀ ਕਿਊਂਕਿ ਉਸਨੇ ਪੱਗ ਬੰਨੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੇ ਕੇਸ ਲੜਿਆ ਅਤੇ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕੀਤੀ। ਜਰਮਨੀ ਦੀਆਂ ਫੌਜਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਫੜ ਲੈਂਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਪੁਛਦੀਆਂ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਕੌਣ ਲੋਕ ਹਨ। ਗੈਰ-ਅਮਰੀਕੀ ਲੋਕਾਂ ਬਾਰੇ ਸਰਕਾਰ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ ਪਰ ਜੇਕਰ ਫੜਿਆ ਗਿਆ ਫੌਜੀ ਅਮਰੀਕੀ ਨਾਗਰਿਕ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਅਮਰੀਕੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਉਸਨੂੰ ਛੁਡਾਣ ਲਈ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨੇ ਪੈਂਦੇ ਸਨ।
1922 ਵਿਚ ਇੰਡੀਅਨ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਲਈ ਵਾਸ਼ਿੰਗਟਨ ਵਿਚ ਕੇਸ ਲੜਿਆ। ਜੱਜ ਨੇ ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਪੁਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਉਹ ਚੰਗੀ ਨਸਲ ਦੇ ਹਨ। ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਕੇਵਲ ਗੋਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਦਿਤੀ ਜਾਏਗੀ। ਗੈਰ-ਗੋਰੇ ਲੋਕ ਕੇਸ ਹਾਰ ਗਏ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਗੋਰਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਉਨਾਂ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਲੇ ਲਈ ਗਈ ਸੀ।
ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆ ਵਿਚ 1912 ਵਿਚ ਗਦਰ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਲੋਕ ਭਾਰਤ ਦੀ ਅਜ਼ਾਦੀ ਲਈ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਕੈਨੇਡਾ ਵਿਚ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਵੈਨਕੂਵਰ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। 1913 ਵਿਚ ਗਦਰ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਐਸਟੋਰੀਆ ਵਿਚ ਮਿੱਲਾਂ ਵਿਚ ਗਏ ਅਤੇ ਕਿਰਤੀਆਂ ਨੂੰ ਲੈਕਚਰ ਦਿਤੇ। ਹਿੰਦੂ ਅਤੇ ਮੁਸਲਿਮ ਲੋਕ ਇਕੱਠੇ ਰੋਟੀ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੇ ਸਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਨਾਂ ਨੇ ਬਰਾਬਰੀ ਅਤੇ ਏਕਤਾ ਉਤੇ ਲੈਕਚਰ ਦਿਤਾ। ਮਿੱਲਾਂ ਵਿਚ ਗਦਰ ਪਾਰਟੀ ਦੀਆਂ ਸੋਸਾਇਟੀਆਂ ਬਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ। ਸਿੱਖ ਲੋਕ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਵਿਚ ਸਨ ਪਰ ਮੁਸਲਮਾਨ ਵੀ ਗਦਰ ਪਾਰਟੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਗਏ। ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਇਕ ਅਖ਼ਬਾਰ ਗਦਰ ਦੀ ਗੂੰਜ ਕਢਿਆ ਗਿਆ ਜੋ ਕਿ ਬਹੁਤ ਹੀ ਹਰਮਨ ਪਿਆਰਾ ਰਿਹਾ। ਉਸਦੀਆਂ ਕਾਪੀਆਂ ਭਾਰਤ ਵਿਚ ਵੀ ਭੇਜੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ।
17 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਰਾਭਾ ਵੀ ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ ਹੋਰਾਂ ਨਾਲ ਮਿੱਲ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਸਰਾਭਾ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਕੇ 1912 ਵਿਚ ਅਗੋਂ ਹੋਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਲਈ ਐਸਟੋਰੀਆ ਆਇਆ ਸੀ ਪਰ 1914 ਵਿਚ ਇੰਡੀਆ ਵਾਪਿਸ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਇੰਡੀਆ ਜਾਣ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਸੀ। ਇੰਡੀਆਂ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਸਰਾਭੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਇਕ ਹੋਰ ਵਿਅਕਤੀ ਵੀ ਕਰਤਾਰ ਸਿੰਘ ਸਰਾਭੇ ਨਾਲ ਵਾਪਿਸ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ੳਸਦਾ ਥਹੁ-ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲਗ ਸਕਿਆ। ਸੋਹਨ ਸਿੰਘ ਭਕਨਾ ਵੀ ਅਮਰੀਕਾ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
ਵਿਸ਼ਵ ਆਰਥਿਕ ਮੰਦੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ 1930 ਦੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਵਿਚ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਕੈਨੇਡਾ ਆਣ ਨਹੀਂ ਦਿਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਲਕੜੀਆਂ ਦੀ ਭਰੀ ਗੱਡੀ ਵੇਚ ਕੇ ਲੋਕ ਇਕ ਦਿਨ ਦਾ ਖਾਣਾ ਜੁਟਾ ਸਕਦੇ ਸਨ। ਬੈਂਕ ਬੰਦ ਹੋ ਗਏ ਅਤੇ ਕਿਸੀ ਨੂੰ ਵੀ ਬੈਂਕਾ ਵਿਚੋਂ ਪੈਸਾ ਕਢਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣੇ ਲਈ ਹਫਤੇ ਦੇ ਤਿੰਨ ਡਾਲਰ ਦਿਤੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਆਰਥਿਕ ਹਾਲਤ 1934 ਤਕ ਮੰਦੀ ਰਹੀ। ਸਾਰੀਆਂ ਮਿੱਲਾਂ ਬੰਦ ਸਨ ਇਸ ਕਰਕੇ ਦੋਵਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਲੋਕ ਆਰਥਿਕ ਮੰਦੀ ਕਾਰਣ ਕੰਮ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਬੇਕਾਰ ਬੈਠੇ ਸਨ।
1912 ਵਿਚ ਇੰਡੀਅਨ ਸਿੱਖ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਇਕ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਵੈਨਕੂਵਰ ਤੋਂ ਵਾਪਿਸ ਮੋੜ ਦਿਤਾ ਗਿਆ ਕਿਉਂਕਿ ਪਰਿਵਾਰ ਲਿਆਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤਾਂ ਉਸ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਹਾਂਗ ਕਾਂਗ ਤੋਂ ਕੇਸ ਲੜਿਆ ਅਤੇ ਉਹ ਪਰਿਵਾਰ ਕੈਨੇਡਾ ਆ ਸਕਿਆ ਸੀ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਖਰੀਦਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਸੀ, ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਬਰਾਬਰ ਦੇ ਹੱਕ ਨਹੀਂ ਸਨ ਅਤੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ-ਹਿੰਦੂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਹਾਲਾਂਕਿ ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਸਿੱਖ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਪੂਰੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਇਕ ਕਰਕੇ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਲੋਕ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦੁਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ।
ਕੋਈ 250-300 ਲੋਕ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿਉਂਕਿ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਬੱਚੇ ਦਸ ਕੇ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ ਸੀ ਜਦ ਕਿ ਉਹ ਆਪ ਉਨਾਂ ਦੇ ਪਿਉ ਨਹੀਂ ਸਨ। ਕੈਨੇਡਾ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਉਨਾਂ ਦੀ ਦੇਸ਼ ਵਾਪਸੀ ਦੇ ਹੁਕਮ ਦੇ ਦਿਤੇ ਸਨ। ਪਾਂਡੀਆ ਅਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਤੌਰ ਉਤੇ ਪੱਕਿਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਉਪਰਾਲੇ ਕੀਤੇ ਸਨ। ਕੇਹਰ ਸਿੰਘ 1936 ਵਿਚ ਕੈਨੇਡਾ ਆਏ ਅਤੇ ਸਿਟੀਜ਼ਨਸ਼ਿਪ ਲੈ ਲਈ। 1929 ਤੋਂ 1936 ਤਕ ਉਹ ਅਮਰੀਕਾ ਰਹੇ ਸਨ।
1922 ਵਿਚ ਉਹ ਵਾਪਿਸ ਇੰਡੀਆ ਗਏ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਅਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲ ਘੁੰਮਣ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਗਦਰ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਮੈਂਬਰ ਸਨ ਅਤੇ ਅਮਰੀਕੀ ਨਾਗਰਿਕ ਸਨ। ਪੁਲਿਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਵਿਚ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਕਿ ਅਮਰੀਕੀ ਨਾਗਰਿਕ ਹੁੰਦਿਆਂ ਉਹ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਜਿਥੇ ਵੀ ਜਾਣ ਪੁਲਿਸ ਨੂੰ ਦਸ ਕੇ ਜਾਣ। ਅਮਰੀਕਾ ਵਾਪਿਸ ਆਣ ਸਮੇਂ ਪੁਲਿਸ ਉਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਲੁਧਿਆਣੇ ਤਕ ਗਈ। ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਕਲੱਕਤੇ ਤਕ ਸਥਾਨਕ ਪੁਲਿਸ ਉਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਜਾਂਦੀ ਰਹੀ। 1926 ਵਿਚ ਉਨਾਂ ਨੇ ਵਿਆਹ ਕਰਵਾਇਆ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਜ਼ਮੀਨ ਖਰੀਦੀ।